Μαθήματα ανθρωπιάς παρέδωσε μια 31χρονη Κρητικιά, η οποία έγινε δότρια μυελού των οστών, σώζοντας τη ζωή σε κάποιον συνάνθρωπό μας.
Αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση, η 31χρονη Ελένη από το Αρκαλοχώρι παρακινεί όλους εμάς να μη διστάσουμε και να γίνουμε δότες: Όπως δήλωσε η ίδια μιλώντας στην κάμερα της “ΚΡΗΤΗ TV” και στη “Νέα Κρήτη”, ο πόνος από μια βελόνα δεν αξίζει το παραμικρό, μπροστά στον πόνο της ανθρώπινης απώλειας…
Αντικρίζοντας για πρώτη φορά την Ελένη, δε δυσκολεύεσαι να καταλάβεις από την αρχή την ευαισθησία της. Σίγουρα όμως δεν μπορείς να διαπιστώσεις με την πρώτη το μεγαλείο της ψυχής της! Πριν από τρία χρόνια πήρε τη μεγάλη απόφαση να γίνει δότρια μυελού των οστών και πριν από λίγες ημέρες τα κατάφερε, δίνοντας μόσχευμα και σώζοντας έτσι μια ανθρώπινη ζωή…
Η 31χρονη έδωσε δείγμα στον πρώτο ημιμαραθώνιο του Αρκαλοχωρίου που έλαβε χώρα το Νοέμβριο του 2014. Περίπου δύο χρόνια μετά, τον περασμένο Δεκέμβριο, το τηλέφωνό της χτύπησε: Από την άλλη άκρη της γραμμής άκουγε με συγκίνηση να της ανακοινώνουν ότι υπήρχε συμβατός λήπτης.
Όπως εξηγεί στην “ΚΡΗΤΗ TV” η Ελένη, δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή να κάνει πίσω… Το μόνο που αναλογίστηκε ήταν ο χρόνος. Ο χρόνος που έπρεπε να περάσει γρήγορα και να μη χαθεί ούτε στιγμή για το συνάνθρωπό μας που μετρούσε αντίστροφα για να λάβει το πολύτιμο μόσχευμα…
Πώς αντέδρασε, ωστόσο, η Ελένη όταν πληροφορήθηκε ότι βρέθηκε συμβατός λήπτης; Όπως μας λέει η ίδια, πήρε τηλέφωνο αμέσως τον πατέρα της, ο οποίος της είπε γεμάτος χαρά: «Δεν πιστεύω να μην το κάνεις!». «Προσωπικά έχω βιώσει την απώλεια. Τόσο σε συγγενείς, όσο και σε φίλους, άσχετα αν “έφυγαν” από τροχαίο ή από κάποια ασθένεια», λέει στη “Νέα Κρήτη” η Ελένη, που μας εξηγεί γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός να μπορεί να κάνει κάτι για να σώσει έναν άνθρωπο, και να μην το κάνει! «Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι κινδυνεύει ένας άνθρωπος, κι εγώ, ενώ μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό, να μην το κάνω», μας λέει.
Πριν από λίγες ημέρες, η Ελένη μετέβη στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών. Εκεί έζησε τη μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να νιώσει κάποιος: Τη χαρά της προσφοράς. Τη χαρά του να δίνεις κάτι από εσένα και μαζί την ελπίδα σε έναν άνθρωπο που περίμενε καρτερικά για αυτό που για τους περισσότερους φαντάζει δεδομένο: να ζήσει! Την εν λόγω πράξη αγάπης η Ελένη μπορεί να τη χαρακτηρίσει μόνο ως χρέος. Χρέος προς όλους εκείνους που περιμένουν… Χρέος εκείνων που μπορούν αφιερώνοντας λίγο χρόνο να δώσουν την ευκαιρία της ζωής σε κάποιον που μοιάζει να την έχει χάσει.
Όταν τη ρωτάμε εάν θα επαναλάμβανε την πράξη της, μας απαντά χωρίς δισταγμό: «Φυσικά και θα το ξαναέκανα. Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη την ώρα ήταν το ότι δεν μπορεί να συγκριθεί ο πόνος μιας βελόνας με τον πόνο της φυγής, της ανθρώπινης απώλειας…». Μπορεί η Ελένη να μη θεωρεί ότι έκανε κάτι σπουδαίο, παρ’ όλα αυτά το αποτέλεσμα της πράξης της γεμίζει με δάκρυα χαράς τα μάτια της… Αυτός είναι ίσως και ο λόγος για τον οποίο ωθήθηκε να μοιραστεί την εμπειρία της, παρακινώντας όλους όσοι διστάζουν να κάνουν το βήμα και να γίνουν δότες μυελού των οστών!
