Γράφει βιβλία και μάλιστα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με αρκετή επιτυχία και βραβεία. Ακούσει το σφυγμό του κόσμου και της επιστήμης μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας “Νέας Κρήτης” και της “ΚΡΗΤΗ TV” στην καθημερινή έντυπη έκδοση και το δελτίο ειδήσεων. Ο λόγος για τον καλό συνάδελφο του Ομίλου της ΚΡΗΤΗ TV, Σταύρο Μουντουφάρη.
Σκαλίζει πηλό και μετατρέπει απλά χρηστικά αντικείμενα, όπως βάζα, ποτήρια και μπουκάλια, σε μικρά και μεγάλα έργα τέχνης, από δέντρα μέχρι σπίτια ξωτικών και από φωτιστικά μέχρι απλά κουτιά.
Ζωγραφίζει ονειρικούς πίνακες, με την τοπιογραφία να προκαλεί τις πινελιές του στις διαβαθμίσεις των χρωμάτων, και εδώ και λίγο καιρό διάσχισε το κατώφλι μιας ακόμα γοητευτικής πρόκλησης στον χώρο της τέχνης, εκείνο της αγιογραφίας, ακολουθώντας προσεκτικά το μονοπάτι που είναι άγνωστο πού θα τον οδηγήσει. Και αυτά είναι μόνο η αρχή…
Μεταμορφώνει τοίχους με την πινελιά του, δίνοντας ζωή σε μονότονες επιφάνειες ή αλλάζοντας τη μορφή απλών αντικειμένων, όπως μια υδρορροή, πειραματίζεται με κάθε νέα τεχνική που θα βρεθεί στο διάβα του και δοκιμάζει την υπομονή του στην τέχνη mandala με πολύχρωμα διάστικτα σχέδια, που κάνει απλά βότσαλα της θάλασσας έργα τέχνης. Από γεωμετρικά σχήματα μέχρι περίπλοκα… κεντήματα με πινελάκια λεπτά όσο μια τρίχα, ώστε να πετύχει τη λεπτομέρεια, και από ολόκληρους πίνακες μέχρι μικρές και μεγάλες συνθέσεις. Ζώα, πουλιά, ξωτικά, φρούτα και ό,τι άλλο “γεννήσει” η φαντασία και η έμπνευση.
Τελευταία “πινελιά” στο κάδρο αποτελεί ο συνδυασμός όλων αυτών, ζωγραφικής, πηλού, “βοτσαλογραφίας” και ποιος ξέρει τι άλλο σε συνθέσεις που, αν μη τι άλλο, ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους, μακριά από την πεζή καθημερινότητα.
Με έμπνευση τη φύση, τα πάλαι ποτέ ταξίδια σε τόπους μακρινούς, εικόνες που “αλιεύει” από το διαδίκτυο ή ακόμα και πλάνα από ρεπορτάζ της άλλης όψης ξένων μέσων ενημέρωσης από τόπους μακρινούς, στιγμιότυπα καθημερινά και την ίδια στιγμή τόσο μακρινά για όλους που τρέχουμε χωρίς να κοιτάμε πραγματικά γύρω μας. Και για όλα αυτά ο Σταύρος Μουντουφάρης δηλώνει απλά αυτοδίδακτος.
«Είναι κάτι που απλά το έχεις. Το είχες πάντα. Σε γέμιζε από πάντα. Κάτι που το νιώθεις ότι πρέπει να βγει από μέσα σου. Είτε αυτό είναι λέξεις, που σαν πλημμυρίδα ψάχνουν διέξοδο να ξεχυθούν, είτε εικόνες που πρέπει να αποτυπωθούν στον καμβά ή το ξύλο, είτε οτιδήποτε άλλο που “φωνάζει” επιτακτικά “μη με πετάξεις… δούλεψέ με. Μεταμόρφωσέ με…”. Αν ακούσεις αυτή τη φωνή, δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο από το να βάλεις χαλαρή μουσική, με “φόντο” το κελάρυσμα από ένα ποτάμι που περνά μέσα από ένα δάσος ή έναν ωκεανό που “τραγουδάει”, ένα ποτηράκι κρασί και να καθίσεις στο αυτοσχέδιο ατελιέ μπροστά στο καβαλέτο ή τον πάγκο ή καμιά φορά αφήνοντας το ένα και πιάνοντας το άλλο, και να αρχίσεις να δημιουργείς μέχρι να σε βρει το πρωί».
Τόσο απλά και τόσο περίπλοκα ταυτόχρονα, σε μια διαδικασία που λειτουργεί λυτρωτικά και δημιουργικά και που απλά περιμένει την αξιοποίησή της.
«Είναι ένα δώρο», δηλώνει ο ίδιος ο Σταύρος Μουντουφάρης, που δε σταματά να μαθαίνει, έχοντας αποφασίσει τον τελευταίο χρόνο να διαβεί το κατώφλι που χωρίζει την ερασιτεχνική προσπάθεια από την πιο ουσιαστική, παρακολουθώντας υπό το άγρυπνο βλέμμα μιας εκπληκτικής αγιογράφου, της χαρισματικής Εύης Χατζηνικολάου, στην Ενορία της Αγίας Τριάδας, μαθήματα αγιογραφίας. Πρώτα μια Παναγία, μετά μια Αγία Αναστασία και δειλά-δειλά οι επόμενες προσπάθειες.
Κάθε νέα απόπειρα πιο δύσκολη από την προηγούμενη, αλλά ταυτόχρονα πιο αποφασιστική για να τη φέρει σε πέρας. Με λίγη βοήθεια από το διαδίκτυο, με βίντεο που δίνουν λύσεις σε ερασιτεχνικά αδιέξοδα ή πειραματισμούς, με υλικά κάθε μορφής και λογής, κάτι νέο γεννιέται κάθε φορά. Και αμέσως μετά η δίψα για το επόμενο ακόμα πιο δύσκολο, ακόμα πιο απαιτητικό.
«Η αίσθηση της ικανοποίησης όταν κάτι ολοκληρώνεται είναι μοναδική. Ηδονική, λυτρωτική και ταυτόχρονα πιεστική για κάτι ακόμα πιο δύσκολο, ακόμα πιο όμορφο, ακόμα πιο δυνατό, ικανό να γεμίσει το κενό που αφήνει ή σαν βαμπίρ καθημερινότητα. Μια δεξαμενή ικανή να γεμίσει με χρώμα και εικόνες όλα εκείνα που σε “αδειάζουν” κάθε μέρα, που προσπαθούν να στερέψουν τη σπίθα της ομορφιάς και να τη μετατρέψουν σε αποκαΐδια. Μια μάχη με τον χρόνο, αφού η δημιουργία γίνεται αναγκαστικά νύχτα μετά τη δουλειά, μέχρι… όσο πάει. Όσο αντέχουν τα μάτια και τα χέρια», μας λέει.
Ο επόμενος στόχος; Πολλοί. Να μεταμορφώσει όλους τους εξωτερικούς τοίχους του σπιτιού του σε ένα τροπικό τοπίο και έναν σε δάσος με μαγικά δέντρα, εμπνευσμένα από τους μοναδικούς σχηματισμούς των κορμών στην παραλία του Κομμού, που μοιάζουν βγαλμένοι από παραμύθι καθώς “χορεύουν” στον αόρατο ρυθμό του χρόνου. Ένας ακόμα πίνακας της σειράς που δουλεύει εδώ και ένα χρόνο με τίτλο “Όνειρα”. Μια ακόμα σειρά από μπουκάλια που θα μεταμορφωθούν σε δέντρα. Και όσο το δυνατόν νέα πράγματα, νέες δημιουργίες, πειραματισμοί με καινούργια υλικά, συνδυαστικά ή αυτόνομα. Και ένα παραμύθι που να μιλάει για την ομορφιά, για τη ζωή, για το όνειρο, για την αθωότητα… Μακριά από τους εφιάλτες που μας στοιχειώνουν και εκείνους που τους γεννάνε ή τους τροφοδοτούν. Άλλωστε, ποιος είπε ότι το μαγικό ραβδάκι δεν μπορεί να είναι ένα πινέλο ή μια μικρή σμίλη;
Neakriti.gr
